In Florida is deze week een kweker van exotische dieren door een van zijn eigen vogels gedood. De kasuaris, een van de gevaarlijkste vogels ter wereld – al zou ik het geen vogel willen noemen want hij kan niet vliegen – kan tot een anderhalve meter groot worden. De soort, die tot de loopvogels behoort, begon zo’n 65 miljoen jaar geleden te evolueren en komt van alle dieren het dichtst bij een levende dinosaurus. Op de middelste teen van elke drietenige voet, groeit een dolkachtige nagel van tien centimeter, een vlijmscherpe klauw, waar de kasuaris met een enkele trap, het lichaam van elk wezen dat een bedreiging voor hem vormt kan openrijten. De ongelukkige eigenaar van de vogelachtige soort kwam vrijdag op zijn boerderij ten val en werd als een prooi door het dier aangevallen. De man werd nog overgebracht naar het ziekenhuis maar overleed uiteindelijk aan de gevolgen van zijn verwondingen.

Wat mijn eigen einde aangaat ligt, gezien de snelheid waarmee het klimaat opwarmt, alles al vast. Geen geworstel met exotische, vogelachtige soorten, komodovaranen, hongerige ijsberen, wilde rode termieten, waterboa’s of wat dan ook; ik zal vredig in mijn hangmat onder een versleten klamboe en een slapende Zuid-Amerikaanse tapir naast mij op een strooien mat, ten ondergaan aan de beet van een Aziatische tijgermug. Geen eenentwintigste-eeuws gevecht als tussen David en Goliath. Zelfs in het hartje van de winter wisten de muggen mij onder eender welk geïmpregneerd deken te vinden en overleefden de bitterste kou, dankzij de uitgestrektheid van mijn huidoppervlak en een overvloed aan warm, stromend bloed. Mijn boeddhistische gelofte om geen levende wezens te doden gaf ik noodgedwongen op, het karma kruipt waar het niet gaan kan. Ondertussen breidt de Aziatische tijgermug, naarstig zoals alleen insecten dat kunnen, haar leefgebied uit met 100km per jaar en zal deze zomer in onze contreien neerstrijken op plaatsen waar niemand het verwacht. In stilstaand water of in de kelken van bromelia’s hangend in pastelkleurige bloempotten op het balkon, in de opgestapelde autobanden aan de ingang van een bandencentrale of gewoon op een verlaten autokerkhof. Gedroomde broeiplaatsen voor deze gestreepte mug, die net voordat ze in het grootste geheim duizenden eitjes zal leggen, ook mij zal weten te vinden. Of u.

De westnijlziekte die mij enige jaren geleden, na een bezoek aan een vierduizend jaar oud koningsgraf in de Egyptische Nijldelta, als een vloek van Toetanchamon trof, overleefde ik maar net door liters tonic te drinken. Maar de tijgermug overleeft ondertussen alles, zowel hoge dosissen kinine als andere antistoffen waar je van gaat hallucineren zodat de muggen in je dromen duizend keer worden uitvergroot. Een sluw, loerend facetoog wordt, en een slurf in plaats van een zuigsnuit krijgt. Een lamentabel einde, aan een of ander ziekenhuisbed, ’s nachts tussen kraakwitte lakens vastgebonden, zal mij gelukkig gespaard blijven! Welkom O tijgermug! Met de dodende kracht van een Afrikaanse olifant.