In een van de vele sociale huurwoningen die de stad rijk was woonde lange tijd een man die op Elvis Presley leek. Of beter gezegd, een man die heel erg op Elvis Presley wilde lijken. Zoveel dat hij hem zelf wilde zijn, en hoewel het had gekund, een Elvis-imitator werd hij niet. Hij speelde geen covers in een achterafzaal of voerde geen nummers op in een karaokebar. Hij leefde zijn idool, zo goed en zo kwaad als het kon. Met al wat hij aan fysieke gelijkenissen had gekregen; van de bakkebaarden tot de blue suede shoes, hij weerspiegelde The King van kop tot teen. De gelijkenis was frappant. In het weekend reed hij rond in een roze Cadillac coupe de ville, bouwjaar 1959. Een model met grote vleugels, van binnen en van buiten in roze en wit uitgevoerd, die vanzelfsprekend, ook de favoriete auto van Elvis Presley was.

Niemand wist waar hij die gigantische slee vandaan had gehaald. Op een mooie zaterdagochtend reed hij er een ondergrondse garage mee uit, schoof het dak open en toerde rondjes in de buurt. Onder de uitschietende vleugels lagen de achterlichten in elliptische units van blinkend chroom verpakt. Een uitlaat als een raket. In zijn wit kostuum, een adelaar op de rug, en de Napoleonitaanse kraag van zijn hemd opstaand tegen de wind, reed The King of Rock and Roll rond in de wijk. Door de autoboxen op de hoedenplank hoorde je van ver de warme baritonstem: ‘Love me tender, love me true’.
Een sfeer van grandeur zweefde tegen dertig kilometer per uur door de grijze en van armoede doortrokken wijk in een roze wolk voorbij. Nooit zagen we een vrouw naast hem. Hij reed zijn rondjes altijd alleen. Dat maakte het beeld van The King echter incompleet maar vergrootte het pathos des te meer. De zondagavond was het feest voorbij en parkeerde hij de roze Cadillac coupe de ville in de ondergrondse van zijn droom en keerde in het daglicht als havenarbeider terug.

Op een dag was hij verdwenen. Zonder een spoor achter te laten ontsnapte hij door een gat in het sleepnet van zijn dromen. Niemand wist waar hij naartoe was. Geen mens had hem tijdens die week of in het weekend, nog in één van zijn gedaanten, in de buurt gehoord of gezien. The King in zijn roze Cadillac zagen we nooit meer terug. Het werd van toen af aan heel stil op zaterdag. Soms op hondse dagen zoals vandaag denk ik aan hem terug, vraag me af wat er van hem geworden is en zie hem dan in gedachten, na een lange rit en een tocht overzee, in zijn wit kostuum, de Napoleonitaanse kraag van zijn hemd, opstaand tegen de wind, in zijn roze Cadillac de horizon van Memphis tegemoet rijden. Het schuifdak open ‘Love me tender, love me true’, trillend in een fluorescerend neonlicht.