Gedrieën stonden we vertederd en verrukt boven het bedje gebogen als was het een pasgeborene die daar lag te slapen in plaats van tien kroppen pas ontloken sla.

Ah’s en oh’s stegen op als een koppel witte tortelduiven in hun eerste zomerse vlucht en onze moeder zwol van trots alsof ze net bevallen was. Mijn zus begon het sla-gedicht van Rutger Kopland voor te dragen en ik stelde voor een mooie krop uit te steken voor bij de lunch met een gebraden kip. Enkele schijfjes tomaat tussen de rokken van een ui, een geut gouden olijfolie en enige druppels balsamico erbij. Voorzichtig schoof ik de buitenste bladeren van een volmaakte gevormde krop opzij en zag toen op het bijna lichtgevende groen van een slablad en in de stilte van de aarde, de smurfblauwe korrels liggen. Ik deinsde terug met het mes en keek mijn moeder ontzet aan. Wat doen die enge blauwe korrels daar?

‘Oh’, zei mijn moeder luchtig, ‘dat is niets, het kan geen kwaad, ze dienen gewoon om de slakken weg te houden.’ In de jaren zestig opgegroeid, was ze nog steeds aan milieuvervuilende producten gewend. Mijn zus werd bleek rond haar neus en opperde dat ze de sla liever niet zou eten, met al die rare korrels op. Onze moeder schoot beledigd uit haar wiek. In een poging de gemoederen te bedaren, stak ik snel de krop uit en gooide de groene krans van de buitenste bladeren in de vuilnisemmer. De lauwerkrans van de dichter kwam op een hoop aardappelschillen terecht. Ik dacht een zacht gekreun te horen.

‘Niets aan de hand’ zei ik, ‘ de sla even goed wassen en we kunnen zo aan de lunch.’ Maar voor mijn zus was er geen terugkeer meer mogelijk. De blauwe korrels lagen nu ook in haar denken uitgestrooid en hadden daar de frisgroene blaadjes van de poëzie aangevreten. Ze wilde de sla niet meer eten en vroeg of er geen conserven waren voor bij de kip. Toen schoot ook mijn tante die vanuit de bijkeuken geduldig het tafereel had geslagen uit haar slof en gebood mijn zus, met een blik die geen tegenspraak duldde, de sla van haar moeder op te eten en zich niet zo onbeleefd en paranoïde te gedragen. Mijn zus bezweek en at de sla en de kip stilletjes op.

Onderweg naar huis zag ik haar steeds bleker worden tot we uiteindelijk op de pechstrook eindigden en ze kokhalzend over de berm hing.
‘Ik ben vergiftigd’ piepte ze, ‘wie weet ben ik morgenvroeg dood.’

‘Maar ik heb ook van de sla gegeten en heb niets’, probeerde ik.

‘Jij kreeg de kroonblaadjes die dichter bij het hart lagen en ik kreeg de buitenste bladeren, als straf.’

Thuis werd ze nog misselijker, deed die nacht geen oog dicht en wachtte haar laatste uren af. Terwijl ik telefonisch bereikbaar bleef, zocht ik naar een ecologische manier om de slakken te bestrijden, zodat wij in de toekomst, zonder onze moeder te beledigen of denkbeeldig ziek te worden, haar zelfgekweekte groenten konden eten. Vrijwel onmiddellijk vond ik op een website voor biologisch tuinieren een eenvoudig en afdoend middel. Het enig wat je nodig had, waren twee bollen look en twee liter water waarin de bollen gekookt en twaalf uur geweekt moesten worden. Met het gezeefde lookaftreksel moest je dan de slabladeren benevelen.

‘Met lookwater?’ herhaalde mijn zus ongelovig aan de telefoon.

‘Natuurlijk,’ zei ik, ‘het lijkt me logisch dat die dieren bij het eerste geurspoor onmiddellijk gealarmeerd raken: Wie wil er nu in zijn eigen sop van uitgeperste look, peterselie en een klontje boter gaar gekookt worden? Escargots de Bourgogne is hen sinds mensenheugenis in het slakkengeheugen geprent, daar gaan ze onmiddellijk voor op de loop.’

‘Wat vind je ervan?’ vroeg ik.

‘Alles kan ik verdragen…Maar jonge sla in september, net geplant, slap nog, in vochtige bedjes, nee.’

Kopland leeft nog, dacht ik en legde de mobiel op het nachtkastje neer.