Alles aan jou verdween met de tijd.
Het begon met de kleur van je haar.
Eens was het heel lang tot aan je heupen
en had het de kleur van kastanjes in de zon.
Met de tijd werd het lichter aan de wortels
alsof het aan de kruin te lang aan het licht
was blootgesteld. Eerst stak je het nog op in een
hoge knot en later knipte je die af. Zou je gebeente
nu ook beginnen te verbleken zoals je huid
iedere zomer steeds donkerder werd?
En hoe zal je in je graf rusten?
Zo stil onder het gras. Voor altijd buiten slapen.
Onder een rode paardenkastanje misschien.
De tijd neemt alles weg wat tastbaar was.
Onze gezichten, zwijgzaam dromend
in de lome schaduw van de perenboom.
Het zoete sap van een vrucht dat bij de eerste
hap al langs de rug van je hand stroomt.
En in de rivier van je bloed meandert,
het perensap, dat zich iedere lente druppend
langs de rug van mijn hand in mijn poriën drinkt.
De tijd die zich hap na hap wegbijt
tot van de herinnering, alleen het klokhuis blijft