Aan de overkant van de parkvijver stond een groepje gesluierde vrouwen met gele plastieken handschoenen en een stok die op een bezemsteel leek, aan de afrastering van de vijver, rond een tamme kastanje bijeen. Het was niet duidelijk wat ze precies gingen doen. Wilden ze bladeren harken, noten rapen of was hun bijeenkomst een hymne aan de herfst? Twee orthodoxe joodse mannen, liepen alsof ze net het bericht hadden ontvangen dat de langverwachte plots gekomen was, de vrouwen in hoge snelheid vanuit de andere richting tegemoet. Regendruppels vielen op hun ronde bonthoeden in plastiek verpakt. De zwarte panden van hun zijden jassen wapperden als zwaluwstaarten achter hen aan. Meeuwen scheerden over de leeggelopen vijver die nu een tuin van onkruid, wilde bloemen en lange grashalmen geworden was. In het midden sprong er een kolonie witte, zwarte en bruine konijnen rond. Mussen, mezen en vinken hipten op zoek naar broodkruimels tussen het bladertapijt op de grond. Van onder de taxus met rode bessen waaronder ik schuilde voor de regen zag ik, tussen de roestbruine en groene weerschijn van de naaldtakken, een merel als een muzieknotatie tussen de lijnen van een notenbalk, op gedempte toon fluiten.
Al wat werelds was dwarrelde op en vloog weg. De vrouwen met hun gele handschoenen en de twee orthodoxe joodse mannen kruisten elkaar aan de overkant van de vijver en verdwenen tegen het blauwe licht van de lucht. Witte meeuwenvleugels klapwiekten tussen het gouden en vuurrode van de esdoorn. Heel even was het stadspark een impressionistisch schilderij waar ik op een bank onder een taxus met rode bessen, tegenover een merel op een tak, een steeds lichter geschilderd personage werd. Een schouwspel dat in een heldere droom ontstond en in een oogwenk weer was opgelost. Boven mijn hoofd rekten de naaldtakken zich uit en omsloten mij, gelijk de stilte achter een zacht gesloten kloosterdeur.