Hartverscheurend, huilde hij. De jongen die een koekje wou.
Vijf minuten lang hoorde ik hem dezelfde zin herhalen, dat hij een koekje wou en braaf zou zijn. Ze stonden beneden op de stoep aan de overkant van het huis waar ik op de eerste etage in een boek verdiept was. Zijn lament was zo indringend dat ik mij niet meer kon concentreren. Het verbaasde me dat hij het zolang volhield en geen andere argumenten bedacht om zijn moeder te overhalen. Ze zei iets dat ik niet kon verstaan omdat ze al die tijd haar stem niet boven zijn stem verhief, maar ze moest een compromis gesloten, een toegeving gedaan hebben want ineens stopte het snikken en jammeren en hoorde ik hen, hij weer bedaard achter op haar fiets, verder rijden. Ik legde het boek opzij en vroeg me af of er nu uit zijn vraag naar een koekje en het antwoord van zijn moeder daarop, iets ontsproten was dat de rest van zijn leven zou bepalen en de essentie van zijn toekomst samenvatte. Krijg je het koekje of niet? Hoe kan je het krijgen en als je het niet krijgt, kan je het dan gewoon nemen als het er ligt? Zal het verlangen naar het koekje zo overheersend zijn dat je het niet eens als iets wegnemen ervaart, maar het gewoon neemt als een uit noodzaak geboren handeling waar je de oorsprong nog niet van kent? Om een onverklaarbare trek te stillen, want honger heb je nooit gekend, alleen het verlangen dat nog de vorm en de smaak van een koekje had. Misschien troost bood voor wat je nog niet onder woorden kon brengen, maar je buiten jezelf bracht tot iemand er een einde aan maakte en je een klap of het koekje gaf. Zo ging het verlangen naar zoetigheid dat zich eerst stil knagend aanbood tot het als een droef lament losbarstte, de wereld van de geluiden in. Wie wist waartoe het zou leiden, op welke rots het klotsend voor de voeten van de Sirenen te pletter zou slaan, maar voor de kleuter beneden op de stoep manifesteerde het zich nog in één en dezelfde, steeds herhaalde zin, het begin van alle ellende:
‘Ik wil een koekje, ik zal braaf zijn.’