Het was nog maar net acht uur in de ochtend geweest, en buiten de zonnige rand van het porseleinen koffiekopje moest de dag nog een aanvang nemen. Ik zocht een manier om mij tot de materie te dwingen maar het enige waar ik kon aan denken was spaghetti. Letterlijk vertaald bindtouwtjes. Spaghetti all’aglio, olio e peperoncino, all vongolé, al sugo e pecorino, alla matriciana, al pesto Siciliano, con pere, noci e gorgonzola,…Alle variaties die ik ooit gemaakt had kwamen in verschillende gangen en in diepe borden geserveerd voorbij. Van het ogenblik waarop ik mijn eerste tomatensaus bereidde en de kiem van de liefde ontsproot, tot aan dit ochtenduur, glanzend en perfect als een druppel olie uit een olijf geperst. Was ik ooit bang geweest dat er op het einde van mijn leven nog slechts een deegkluwen in mijn hoofd zou overblijven, beving mij nu de angst dat de perpetuele inhoud van het vergiet, ineens en voorgoed zou verdwijnen. De honger knaagde als een konijn een tunnel in mij en het begin van een culinaire depressie kondigde zich geur- en smaakloos aan. Ik moest iets doen, ingrijpen, de tijd overbruggen, het konijn bij het nekvel grijpen en in volle vaart de tunnel doorrijden.

De oplossing werd mij uit onverwachte hoek, gefrituurd op een schaaltje aangereikt.
Tijdens het diner dat ik de avond ervoor bijwoonde vertelde één van de gasten het volgend verhaal: De Britse topkok Heston Blumenthal zou er ongeveer drie dagen over doen om een portie frieten te bereiden. Heston Blumenthal’s Triple Cooked Chips.
De kok had naast zijn keuken ook een eigen laboratorium waar hij met moleculaire gastronomie experimenteerde. Ik haastte me naar de keuken en begon in plaats van een klassieke tomatensaus, waar je toch al gauw drie uur kooktijd mag voor uitrekenen, een klassieker van negen uur voor te bereiden. Op de kleinste pit van het gasfornuis kon je een kookpot gemakkelijk drie uur laten sudderen. Groenten, tomaten en kruiden gingen allemaal samen in de rood gelakte Creuset en voor ik de keuken uitging draaide ik het vuur nog wat lager. In een poging de komende uren de honger te stillen ging ik aan de schrijftafel zitten en liep om het kwartier naar de keuken om de sudderende massa om te roeren en het overtollig sap te laten verdampen. De afzuigkap maakte zoveel lawaai dat ik haar uitzette, het raam op een kier deed en naar de woonkamer terug keerde waar een onbekend parfum van pioenrozen, de geur van vers geplukte tomaten, fijngesneden rozemarijn, basilicum, oregano en look verdreef. Bedwelmd door geuren viel het konijn tegen de wand van de tunnel in slaap en vergat ik de pot saus.

De tocht die door het open raam was ontstaan blies het vuur onder de pot uit. De saus was er ongeveer in een laag van drie centimeter in aangekoekt. De bodem zag volledig zwart. De waterketel die ik enkele uren ervoor had opgezet was leeg gekookt en stond op ontploffen, net als het huis.

Het was al iets na de middag toen mijn zus de deur open deed en zichzelf binnen liet. De trap oplopend rook zij dat er uit de keuken een brandlucht en nog een andere geur kwam. Ze liep de keuken in en rook het gas dat, wie weet hoe lang al aan het ontsnappen was.

Door het gas bevangen vluchtten we het huis uit en als een dessertbord dat mij in de ijle lucht werd achterna gegooid, vroeg zij zich woedend af waar ik zo druk mee bezig was dat ik de deurbel niet meer hoorde en de spaghetti, de wereld, alles en iedereen vergat.
Ja, waar was ik eigenlijk mee bezig en vooral waar was het? In de gasbel van de keuken zag ik onder de glazen stolp van Sylvia Plath een rondspringend konijn, het weg koken van een negen-uur tomatensaus en de druk die door oververhitting in de gietijzeren waterketel was ontstaan. Het fluiten dat ik niet gehoord had en het tijdstip waar het kokende water overging in stoom en druk, het water verdampte, het zingen stopte en aan het springen van het konijn een einde kwam.