Hij zat aan een tafel , de armen achter de rug gevouwen, de panden van zijn lange donkere jas raakten licht de vloer. Uit zijn jaszak hing een lint. De lakschoenen stonden naast de stoel waarop hij kaarsrecht zat te neuriën. Blootsvoets leek hij kwetsbaarder dan wanneer hij naakt zou zijn geweest, de aanblik van de voeten ontroerde mij onverwacht. Zo weerloos zag hij er zonder schoenen uit, als de Albatros van Baudelaire, gevangen op het dek van een schip. Nochtans wist niemand beter dan hij dat je zonder die schoenen nergens heen kon en voor altijd vleugellam was.
De avond dat iemand me voor het eerst van mijn schoenen had moeten ontdoen stond nog in mijn geheugen gegrift. Hoe ik mijn voeten in de pointes had gestoken, de linten rond mijn enkels vastgeknoopt, de blik op één punt gericht en dan plots een helse pijn had gevoeld. In mijn hoofd begon op het Rozenadagio van Tchaikovsky een ballerina mechanisch pirouettes te draaien, tot de muziek wegstierf, het mechaniek kraakte en de ballerina in een donkere trechter viel. Achter de coulissen scheurde als tule, een schreeuw. Het roze satijn van de pointes kleurde rood. De naald van Carabosse stak door de spitzen heen. De seringenfee trok voorzichtig mijn pointes uit. Het vermoeden dat de dood door het donker sloop en blootsvoets was, liet me van toen af aan niet meer los. Die nacht sliep ik met mijn voeten ingebonden, de pointes naast mijn bed. Onder het stof van honderd jaar ontwaakte ik.
Vanuit zijn ooghoeken keek hij me ontzet aan.
’Wat wil je dat ik doe, ik ben de dood niet.’
Tchaikovsky hief zijn armen op en haalde de pointes uit zijn jaszak.
De linten zaten aan de binnenkant van de voering vastgeknoopt.
In zijn hoofd begon een ballerina pirouettes te draaien.
Hij stond op en schudde het stof van zijn jas.
Door het oog van de naald stak Carabosse een roze satijnen draad.

(Voor Alexandra Cerceni 🌹)