Ik weet nog precies hoe het gegaan is. Op een dag werd er aangebeld en stond er iemand met een pakketje voor de deur. Een bundeltje van niets. Daar zat alles in gewikkeld. Ik liet hem binnen, hij ging zitten en schonk zich uit een fles die hij zelf had meegebracht, een vodka in. Om van de lange reis hierheen te bekomen. Hij dronk en zweeg en keek rond. Beduidde dat ik het bundeltje mocht opendoen en schonk mij zonder dat ik er om vroeg, ook een vodka in. Al na de eerste slok brandde mijn keel en kon ik een tijd lang niets meer uitbrengen. Zo zaten we enkele uren bij elkaar, als aan een schaakbord, de bundel ongeopend op de houten tafel. De man wachtte en dronk ondertussen zijn fles leeg en ook van mijn notenbolster port, bediende hij zich. En al die tijd vroeg ik niet wat ik wilde vragen en deed mijn best niet te zeggen wat ik wilde zeggen, en zei enkel maar wat aan het Onzegbare, ondergeschikt was. Want wat ik niet zei, kon ik nog vasthouden. Een bundeltje van niets. Gewikkeld in een bruin postpapier.