Deze week bezorgde Lucienne Stassaert mij enkele van haar laatste schilderijen. In deze reeks genaamd “GAZA” brengt ze haar verdriet, onmacht en wanhoop over de genocide op een beklijvende manier tot uitdrukking.

De beelden zijn beladen en tonen sporen van leed, verlies en geweld. De penseelstreken zijn heftig en snel neergezet, haast in één adem, in grijsblauwe, indigo, witte, okeren en donkere tinten. De kleuren als van as, rook en puin roepen een sfeer van verwoesting op.

Lichamen bijeengepakt komen in drommen naar voren, ontredderd, aan hun lot overgelaten. Verdwenen schimmen. Gaten die ooit ogen waren staren ons ontzet aan. We scheuren onze blik aan hen, als aan een prikkeldraad.

De schilderijen willen niet verbeelden wat er in Gaza gebeurt, want alles wat er gebeurde en nog steeds gebeurt, ook op de Westelijke Jordaanoever, waar fanatieke kolonisten dagelijks, ongestraft de Palestijnen en hun kuddes aanvallen, de olijfbomen en hun oogst vernietigen of stelen, valt buiten het menselijke bevattingsvermogen.

De driestheid waarmee de Gazanen in een stroom van vernietiging werden gesleurd is met geen pen te beschrijven.

In de twee figuren die elkaar vasthouden, wit en doorschijnend, omhuld als in een mantel van stof en as, schuilt iets sacraals, ze lijken te zoeken naar een god die hen had kunnen redden, of een medemens. Twee iconen als symbool van een universele wond.

Het blauw van een hemel die niet meer van deze wereld is beschermd hen.


Lucienne Stassaert (1937)
“GAZA” (Olieverf op papier 21 x 29,7 cm)