************************** Waiting for E.T

Op 20 oktober 2017 werd met een STARRSS1- telescoop van op de berg Haleakala op het Hawaïaanse eiland Maui, een object ontdekt dat zich met een snelheid van vierenveertig km per seconde voortbewoog. Hiermee vergeleken was de dagelijkse vooruitgang op de aardbol zeker een slakkengang te noemen. Het object kwam vermoedelijk uit de richting van het sterrenbeeld Lier, passeerde op vierentwintig miljoen kilometer afstand (zestig keer de afstand tussen de aarde en de maan) van de aarde en zette vervolgens koers richting het sterrenbeeld Pegasus.

Halverwege november 2018 keerde het object terug in de vorm van een galactische baguette die zo maar in het donker, uit het zwarte gat van het universum, vers gebakken, uit de oven van het melkwegstelsel, een baantje rond de aarde trok en voorbij het ontwakende oog aan de horizon van de aarde zoefde. Een voorwerp waarvan verondersteld werd dat het al honderden miljoenen jaren in alle eenzaamheid door de Melkweg zwierf.

Wat betekende het eigen eenzame zwerven nog tegenover deze rondvliegende rotsblok in het uitdijende heelal?

Het menselijke handelen, denken en voelen bleek meestal even ondoorgrondelijk, onmetelijk en complex als het melkwegstelsel zelf. Soms werd je overmand door een gevoel van metafysische ontreddering. Een onoplosbaar raadsel. Een gevoel dat je van kindsbeen af ervoer, nog voor je wist dat het in filosofische termen als existentieel werd omschreven. Het leek dan alsof er geen andere wezens meer op de planeet rondwaarden waarmee je gelijk de sterren, in hetzelfde spreken ook kon zwijgen.

Was de komst van de Oumuamua een metafoor die in een rots-zwarte baguette was geëmaneerd en de odyssee van de mensheid naar dat wat in het verborgene verborgen blijft enigszins verbeeldde? Of was het wat professoren van de Harvard universiteit in november 2018 ineens bedachten toen het object ineens merkbaar versnelde: een buitenaards ruimteschip dat ons zonnestelsel bezocht?

Op het internet is een filmpje te zien van de tocht van Oumuamua door ons zonnestelsel. Ontroerend en mysterieus. Een rotsblok die veroordeeld is tot miljarden jaren alleen door het heelal te zwerven. Zonder het vooruitzicht op een landing of contact, en zich met een snelheid voortbewegend die het astronomen moeilijk maakte het pad te traceren dat hij sinds het verlaten van zijn voedster, de moederster, had gevolgd. Stofkorrels in ons zonnestelsel uitstootte in plaats van druppels melk. Had een leven zonder enige vorm van zulke poëzie wel zin?

De voorbij week meldden drie verschillende piloten dat ze langs de zuidwestkust van Ierland ondefinieerbare bewegende lichten en vreemde objecten in het luchtruim hadden gezien. De objecten hadden een snelheid die twee keer de geluidssnelheid bedroeg. De lichten konden hun snelheid controleren en waren volgens een van de piloten niet uit op een botsing met een vliegtuig. Was er dan toch sprake van buitenaards leven? Leven uit een ander zonnestelsel dan het onze? Zouden we binnenkort met buitenaardse wezens kunnen praten? Het was nu allemaal al zo ingewikkeld.

Zoals toen je je laatst tijdens een gesprek ineens bewust werd van de immense verwijdering, die in de plaats van een verhoopte toenadering kwam. Je in dezelfde kleine ruimtecapsule van die iemand waarvan je dacht dat het een naaste was, geruisloos als een jeton in een kermis-ruimtetuig wegschoof. Een kosmonaute zonder missie werd die plots de baan om de aarde verliet, onbereikbaar en stuurloos door de ruimte suisde. Wiens tuimelende woorden als gassen verdampten in het heelal en er ruimtepuin in de plaats kwam van een taal die voorheen verstaanbaar was. Je het gekras van het aards geruis niet meer kon beschrijven en doof werd voor de wereld om je heen. De galactische baguette een rood licht uitstraalde dat uit de hemel druppelde en je voedde als melk uit de borst van een onbekende moederster.