De nacht is een vriend. Als je sliep, viel de tijd vanzelf stil.

Het tikken van de klok hield op en ging over in een ander ritme, volgde het metrum

van de harp in de maan. Op het nachtkastje lag je uurwerk dat je net voor het slapen had weggelegd en tegen de ochtend, met het schemerlicht dat door de gordijnen viel, als eerste voorwerp oplichtte. Een half geloken blik op de wijzerplaat en je hoofd, een labyrint van mogelijke dromen, trok zich terug in het ondoordringbare schild van dons. Op ochtenden dat je je versliep, vergat je het uurwerk om te doen en verliet je het huis zonder tijd. Seizoenen schoven in schaapjeswolken voorbij. Aan de lichte huidskleur van je linkerarm, waar het polsbandje zat, kon je zien hoe je armen met het opschuiven van de dagen donkerder kleurden. Op het einde van de oogstmaand was je huid het donkerst en werd van dan af aan weer lichter tot er bij de jaarwisseling geen kleurverschil meer was tussen je arm en het witte cirkeltje op je huid, waar als een harp in de maan, gewoonlijk de wijzerplaat van het uurwerk zat, en de tijd rond je pols, vanzelf, met alle dingen gelijk begon te lopen.