Iets.Uit een hoed.

Chaya was net zo bijgelovig als ik en toen ze mij de Borsalino voor vijf euro, tweedehands verkocht, suggereerde ze dat het beter was er eerst wat mee rond te wandelen voor ik hem zou opzetten. Ze verzekerde me dat hij mij goed paste, ook al had hij een lange tijd op het hoofd van een man gepast en ik geloofde haar. Om de aanwezigheid van het hoofd dat nog in de hoed aanwezig moest zijn, de mogelijkheid te geven een ander onderkomen te zoeken, bedacht ze dat het best was er mee naar het stadspark te gaan, daar liep veel volk, waar het hoofd ooit bij gehoord had. Zijn nog geringste aanwezigheid zou dan vanzelf verdwijnen. Toen ik terug buiten stond liep ik meteen naar het park en ging rustig met de hoed in mijn hand aan de rand van de vijver staan. De zon scheen, de eenden peddelden in het water en voor mij op het grasperk, zat een wondermooi mollig konijntje. Op zich niets bijzonder, want er zaten ganser konijnenfamilies in het park, alleen zat dit konijn zo eigenaardig ineengedoken en stil. Verwonderd bleef ik wachten tot het op zou springen en met zijn vrolijke staart over het grasperk verder zou huppelen. Minuten verstreken, ik maakte wat zachte geluiden om zijn aandacht te trekken, maar het konijn bleef roerloos zitten.Ook voorbijgangers bleven nu staan, keken een seconde naar het konijn en dan, iets langer naar mij, om daarna hun wandeling weer verder te zetten. De hoed begon in mijn handen te trillen. Verontrust vroeg ik me af wat er met het konijn aan de hand kon zijn. Was het mogelijk dat, nu het niet meer sprong en huppelde zoals we dat van een konijn verwachten, misschien geen konijn meer was. Maar wat was het dan wel. Tot welke wereld behoorde dit ontroerend ineengedoken bolletje, de lange oren plat tegen zijn zachte, witte kop gedrukt.Toen zag ik wat elke voorbijganger in één oogopslag had gezien. Halsstarrig weigerde ik, om wat zich nog als stoffelijk manifesteerde, als vergaan te beschouwen. Ook toen zijn staat van zijn, onverbiddelijk tot mij doordrong, kon ik mij van het dier niet afwenden en bleef tot verbazing van de omstaanders, naar het konijn kijken, tot het zich van het grasperk losmaakte en weg sprong. De hoed in mij.