Het leek wel of je het niet wilde maar het lag nu eenmaal in je handen, en hoewel
je er niet om had gevraagd, had je het gekregen als de blauwe ijle lucht bij het begin van de dag. Het lint rond het inpakpapier kreeg je niet open gefrutseld en in de ogen van wie je omringde blonk iets verwachtingsvol. Want wie weet wat zat er verborgen in het goudkleurige inpakpapier. Je dacht aan een bom of een boobytrap waarbij je vingers er in één ruk afvlogen als je het opende en waarna je nooit nog iets vastpakken kon. Want hoewel het leek of je het niet wilde, stak je het na enige aarzeling toch ongeopend in de zak van je jas en haalde je het iedere ochtend boven en legde er zacht je vingertoppen op. Taste het oppervlak af, mijmerend of er nog iets onder zat. Je keek naar het cmd-klavertje dat bij iedere aanslag misschien eeuwigdurend geluk voortbracht. Je lichaam boog zich voorover alsof het iets beschermen moest, je armen en polsen vormden een rechte lijn op het klavier. De dag verdampte in een geur van bloeiende kamperfoelie en je hield je bij tijden zo stil als een hagedis op een witte muur. Zo hield je je schuil op een plek, waar je niet iedere dag aan de dood en de dreiging ervan moest denken en de angst voor al die dingen, je slechts heel af en toe werd toegediend. In kleine dosissen, als het gif van een onbekend dier. Want je moest hoe dan ook op een dag aan je einde komen. Of je het lint nu los frutselde en de inhoud ontplofte of niet. Je rechtte je polsen, je armen, je rug en vatte weer moed. Herinnerde je het ritme en wat het begin van alles was en tikte er op los en wist niet of er onder de oppervlakte nog iets anders, breekbaars lag. Buiten tikte de regen metronomisch stipt, je liep de straat op en zag de slak niet die het voetpad overstak en voelde verschrikt haar huisje breken onder je wegvluchtende voet.